بر اساس مطالعه دانشمندان کانادایی، تغییرکردن شیوه راه‌رفتن افراد می‌تواند خلق‌و‌خوی آن‌ها را تغییر داده و شادی‌ یا غم‌شان را افزایش دهد. از مدت‌ها پیش این تصور وجود داشته که خلق‌وخوی افراد بر شیوه راه رفتن‌شان اثر می‌گذارد و این که افراد غمگین شانه‌هایشان را پایین می‌اندازند، در حالی که اشخاص شاد در خیابان بالا و پایین می‌پرند. هم‌اکنون محققان نشان داده‌اند عکس این موضوع نیز صادق است و این که شیوه راه‌رفتن بر خلق‌و‌خوی اشخاص اثرگذار است. در این مطالعه، افرادی که از آن‌ها خواسته‌ شد به شیوه افسرده راه بروند، بازویشان را کمتر حرکت دهند و شانه‌هایشان را رو به جلو بیاندازند، خلق‌و‌خوی بدتری را نسبت به افرادی تجربه کردند که به شیوه‌ای شادتر راه رفتند. «پروفسور نیکلاس ترویه» از «موسسه تحقیقات پیشرفته» کانادا در مطالعه پیشین خود نشان داده بود افراد افسرده بسیار متفاوت از افراد شاد راه می‌روند؛ هم‌اکنون وی و همکارانش نشان داده‌اند عکس این موضوع نیز صادق است. آن‌ها به شرکت‌کنندگان حاضر فهرستی از کلمات منفی و مثبت مانند ترسیده، زیبا و مضطرب نشان دادند، سپس از سوژه‌ها خواستند روی تردمیلی راه بروند در حالی که حرکت و ژست بدنشان ارزیابی می‌شد. یک صفحه به شرکت‌کنندگان معیاری را نشان می‌داد که بسته به این که سبک راه‌رفتن آن‌ها افسرده‌ یا شاد بود، به سمت چپ یا راست حرکت می‌کرد اما سوژه‌ها نمی‌دانستند که این معیار، چه چیزی را ارزیابی می‌کند. محققان به تعدادی از شرکت‌کنندگان گفتند با راه‌رفتنشان، این معیار را به سمت چپ حرکت دهند در حالی که از دیگران خواستند آن را به سمت راست حرکت دهند. پس از آن شرکت‌کنندکان باید واژگانی را که از فهرست‌های منفی و مثبت به یاد داشتند، یادداشت کنند. تفاوت در یادآوری نشان می‌داد که راه‌رفتن افسرده‌وار واقعا خلق‌و‌خوی افسرده‌تری را موجب می‌شد. مطالعات پیشین نشان داده بودند بیمارانی که افسرده هستند، واقعه‌های منفی را بیش از امور مثبت زندگی‌شان (به ویژه مناسبت‌های رخ‌داده درباره خودشان) به یاد می‌آورند و این که به یادآوردن مناسبت‌های منفی خلق‌و‌خوی آن‌ها را بدتر می‌کند. جزئیات این دستاورد علمی در مجله Behavior Therapy and Experimental Psychiatry منتشر شد. 

نتایج پژوهش جدید محققان دانشگاه گوتنبرگ نشان داد،

خطر ابتلا به آلزایمر در زنان خجالتی و پر استرس بیشتر است. مطالعات جدید نشان داده است زنانی که در سنین میانسالی نگرانی داشته، به خوبی با استرس کنار نمی‌آیند و نوسانات خلق و خو را تجربه می‌کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آلزایمر در در مراحل بعدی زندگی‌شان قرار دارند. لنا جانسون، محقق سوئدی اظهار کرد: استرس طولانی مدت خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش می‌دهد.

این مطالعه بر روی 800 زن در طول 40 سال انجام شد و نتایج امیدوار کننده‌ای را به همراه داشت. ای

ن زنان در مورد استرس‌های طولانی مدت مورد پرسش قرار گرفته و همچنین تحت آزمون‌ها حافظه قرار داشتند. نزدیک به 40 سال بعد و در سال 2006، در حدود یک پنجم از این زنان شرایط مرتبط با زوال عقل ایجاد شده بود. محققان دریافتند تنش‌های عصبی، نگرانی و استرس عامل موثر در ابتلا به این بیماری بوده است. یافته‌های این تحقیق در مجله Neurology منتشر شده است.

بر اساس مطالعه دانشمندان کانادایی، تغییرکردن شیوه راه‌رفتن افراد می‌تواند خلق‌و‌خوی آن‌ها را تغییر داده و شادی‌ یا غم‌شان را افزایش دهد. از مدت‌ها پیش این تصور وجود داشته که خلق‌وخوی افراد بر شیوه راه رفتن‌شان اثر می‌گذارد و این که افراد غمگین شانه‌هایشان را پایین می‌اندازند، در حالی که اشخاص شاد در خیابان بالا و پایین می‌پرند. هم‌اکنون محققان نشان داده‌اند عکس این موضوع نیز صادق است و این که شیوه راه‌رفتن بر خلق‌و‌خوی اشخاص اثرگذار است. در این مطالعه، افرادی که از آن‌ها خواسته‌ شد به شیوه افسرده راه بروند، بازویشان را کمتر حرکت دهند و شانه‌هایشان را رو به جلو بیاندازند، خلق‌و‌خوی بدتری را نسبت به افرادی تجربه کردند که به شیوه‌ای شادتر راه رفتند. «پروفسور نیکلاس ترویه» از «موسسه تحقیقات پیشرفته» کانادا در مطالعه پیشین خود نشان داده بود افراد افسرده بسیار متفاوت از افراد شاد راه می‌روند؛ هم‌اکنون وی و همکارانش نشان داده‌اند عکس این موضوع نیز صادق است. آن‌ها به شرکت‌کنندگان حاضر فهرستی از کلمات منفی و مثبت مانند ترسیده، زیبا و مضطرب نشان دادند، سپس از سوژه‌ها خواستند روی تردمیلی راه بروند در حالی که حرکت و ژست بدنشان ارزیابی می‌شد. یک صفحه به شرکت‌کنندگان معیاری را نشان می‌داد که بسته به این که سبک راه‌رفتن آن‌ها افسرده‌ یا شاد بود، به سمت چپ یا راست حرکت می‌کرد اما سوژه‌ها نمی‌دانستند که این معیار، چه چیزی را ارزیابی می‌کند. محققان به تعدادی از شرکت‌کنندگان گفتند با راه‌رفتنشان، این معیار را به سمت چپ حرکت دهند در حالی که از دیگران خواستند آن را به سمت راست حرکت دهند. پس از آن شرکت‌کنندکان باید واژگانی را که از فهرست‌های منفی و مثبت به یاد داشتند، یادداشت کنند. تفاوت در یادآوری نشان می‌داد که راه‌رفتن افسرده‌وار واقعا خلق‌و‌خوی افسرده‌تری را موجب می‌شد. مطالعات پیشین نشان داده بودند بیمارانی که افسرده هستند، واقعه‌های منفی را بیش از امور مثبت زندگی‌شان (به ویژه مناسبت‌های رخ‌داده درباره خودشان) به یاد می‌آورند و این که به یادآوردن مناسبت‌های منفی خلق‌و‌خوی آن‌ها را بدتر می‌کند. جزئیات این دستاورد علمی در مجله Behavior Therapy and Experimental Psychiatry منتشر شد. 

محققان می گویند: نگاه کردن در آیینه می تواند روش درمانی جدیدی برای رهایی از خارش های مزمن ارائه دهد. با نگاه کردن در آیینه و خاراندن طرف مقابل بدن که اثری از خارش بر روی آن وجود ندارد می توان مغز را فریب داد که قسمت مشکل دار خارانده شده است. دانشمندان آلمانی می گویند: با نگاه کردن در آیینه می توان از خاراندن جوش یا دانه های پوستی جلوگیری کرد. این محققان متوجه شدند که مغز را به راحتی می توان فریب داد که از خارش رها شده است.
این محققان در یک سری آزمایشات با استفاده از آیینه های بزرگ متوجه شدند که خاراندن قسمت مقابل بدن در آیینه در کاهش احساس خارش موثر است. ˈکریستوف هلمچنˈ و همکارانش در دانشگاه ˈلوبکˈ آلمان دریافتند که نگاه کردن در آیینه و خاراندن قسمتی دیگری از بدن که مشکل ندارد می تواند به انسان احساس راحتی از خارش دهد.محققان متوجه شدند: با وجود این که تاثیر نگاه کردن در آیینه و خاراندن قسمت بدون مشکل بدن حدود 25 درصد موثر است اما می تواند به انسان احساس رهایی از خارش دهد.

پژوهش دانشمندان آرژانتینی، مدارکی از وجود عامل احتمالی آغازکننده بیماری آلزایمر را کشف کرده است. در این پژوهش تعداد 118 بیمار با تشخیص بیماری آلزایمر مورد بررسی قرار گرفتند که سن متوسط این بیماران 73 سال بود. فاصله‌ی میان این تشخیص و شروع نشانه‌ها به ‌طور متوسط 4.2 سال بود. در این پژوهش گروه بیماران آلزایمری با گروه شاهد شامل 81 فرد سالم مورد مقایسه قرار گرفت که از نظر سن، توزیع جنس و میزان آموزش با گروه آلزایمر تطبیق داشتند. از هر دو گروه (یا اعضای خانواده و مراقبان) خواسته شده بود به این سوال پاسخ دهند که آیا بیمار در سه سال قبل از تشخیص آلزایمر، دچار استرس‌های خاص و فشار‌هایی شده است یا خیر. 
سیمون آلوارز سرپرست این تیم تحقیقاتی می گوید: حدود 3 مورد از هر 4 بیمار آلزایمری (72 درصد) باید با استرس عاطفی شدید مقابله می‌کردند که سه برابر گروه شاهد بود که فقط در 26 درصد موارد دچار استرس، سوگ و اندوه بودند. اکثر این فشارها شامل مرگ همسر یا دوست (24مورد)، مرگ کودک (15مورد)، تجارب خشونت از‌ جمله حمله‌ی جسمی یا سرقت (21 مورد) یا حادثه‌ی اتومبیل (11مورد) بودند. همچنین از میان عوامل استرس منتهی به کسالت می‌توان از مشکلات مالی، شوک مسکن، تغییرات تطابقی مرتبط با مهاجرت، سوگ یا اطلاع از بیماری شدید یکی ‌از افراد خانواده نام برد. نتیجه این مطالعه در مجله Nature Neuroscience منتشر شده است.

نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد، مردان متأهل در مقایسه با مردان مجرد از استخوان‌های قوی‌تری برخوردار هستند که این مسأله با کاهش خطر حمله قلبی و درمان سرطان نیز در ارتباط است. برای نخستین بار محققان دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس (UCLA) کیفیت زندگی زناشویی را بر سلامت استخوانی مردان و زنان مورد بررسی قرار دادند. 
این مطالعه با بررسی سطح تراکم استخوانی و در نظر گرفتن سایر عوامل تأثیرگذار مانند مصرف دارو و یائسگی بر روی داوطلبان 25 تا 75 ساله در دو بازه زمانی 96-1995 و 05-2004 میلادی انجام شد. نتایج بدست آمده نشان می‌دهد، مردان متأهلی که ازدواج پایدار و موفقی داشته و تجربه قبلی یک زندگی ناموفق را نداشته‌اند، در مقایسه با مردانی که از همسر خود جدا شده‌اند یا هرگز ازدواج نکرده‌اند، استخوان‌های سالم و قوی‌تری دارند. 
با این حال محققان تأکید می‌کنند که سن ازدواج یک عامل مهم در این زمینه محسوب می‌شود و مردانی که پیش از 25 سالگی ازدواج می‌کنند، بدلیل نگرانی و استرس تشکیل خانواده، استخوان‌های ضعیف‌تری دارند و کاهش قابل توجه استحکام ستون فقرات در مردان متأهل زیر 25 سال گزارش شده است. دکتر «آرون کارلامانگالا» یکی از نویسندگان این تحقیق تأکید می‌کند: استرس ناشی از تشکیل خانواده، اثرات مضری بر سلامت استخوانی مردان جوان دارد و دلیل این امر نیز می‌تواند ناشی از سطح پایین سواد افراد باشد که منجر به کاهش دستمزد و در نتیجه بروز مشکل در تأمین نیازهای اقتصادی خانواده می‌شود. در این مطالعه محققان به نتایج مشابهی در خصوص تأثیر ازدواج بر استحکام استخوانی در زنان دست نیافته‌اند، اما بررسی‌ها نشان می‌دهد، زنانی که از حمایت عاطفی کامل شوهر برخوردارند، در مقایسه با سایر زنان از وضعیت استخوان‌بندی بهتری برخوردار هستند. 
محققان تأکید می‌کنند که ازدواج تأثیر کاملا یکسانی بر سلامت زنان و مردان ندارد؛ بطور مثال کیفیت سلامت استخوانی مردانی که هرگز ازدواج نکرده‌اند، از همسر خود جدا شده یا او را از دست داده‌اند، بسیار پایین است و در همین حال زنانی که زندگی مشترک چندان موفقی ندارند، از سلامت استخوانی مناسبی برخودار نیستند. دکتر «کارولین کراندال» نویسنده ارشد این مطالعه نیز خاطر نشان می‌کند: سلامت بدن تنها به رفتار سالم مانند رژیم غذایی یا سیگار نکشیدن بستگی ندارد، بلکه سایر جنبه‌های زندگی بویژه کیفیت زندگی زناشویی نیز نقش مهمی در سلامت فرد ایفا می‌کند. نتایج این مطالعه در مجله Osteoporosis International منتشر شده است.

یک مطالعه جدید نشان می دهد که روند پیر شدن مغز انسان از 45 سالگی آغاز می شود. در این مطالعه محققان انگلیسی هفت هزار داوطلب 45 تا 70 ساله را مورد بررسی قرار دادند. نتیجه این مطالعه این نظریه را که مغز پس از 60 سالگی پیر می شود را رد می کند. این مطالعه نشان داد که بعد از 45 سالگی فعالیت مغز کاهش می یابد و تغییرات قابل توجهی در فعالیت بخش حافظه، ذخایر لغوی و روندهای فکری بوجود می آید. 
محققان می گویند: این روند غیرقابل بازگشت است و با گذشت زمان سریعتر هم می شود بطوریکه تا سن 70 سالگی مردان 10 درصد و زنان 7 درصد فعالیت مغز خود را از دست می دهند. این در حالی است که مطالعات مختلف نشان داده اند که ورزش تاثیرات مثبتی بر مغز و روند پیر شدن مغز دارد.
مطالعات محققان نشان داده که ورزش از تحلیل رفتن مغز با بالا رفتن سن جلوگیری می کند. به گفته محققان ، انجام فعالیت فیزیکی با بالا رفتن سن از کوچک شدن قسمت هایی از مغز که بر حافظه و تفکر تاثیر می گذارد، جلوگیری می کند. فعالیت فیزیکی و ورزش نه تنها از تغییرات مغز بر اثر بالا رفتن سن جلوگیری می کند، بلکه تاثیرات ذهنی و اجتماعی زیادی نیز بر ورزشکاران می گذارد.

تحقیقات اخیر محققان علوم اعصاب و ویروس شناس نشان می دهد که ابتلا به این بیماری در سنین بالا، احتمال بروز سکته مغزی را افزایش می دهد و مبتلایان به زونا باید مدام در زمینه فاکتورهای سکته مغزی مورد آزمایش قرار بگیرند. محققان بر این باورند که افراد بالای 60 سال باید در برابر این بیماری واکسینه شوند و باید قبل از زدن واکسن از نظر وجود بیماری های قلبی - عروقی مورد بررسی قرار گیرد. تحقیقات نشان می دهد که این بیماری به صورت خاموش از سنین کودکی در سلول های عصبی جا خوش می کند و علاوه بر سکته مغزی، احتمال بروز حمله قلبی را نیز افزایش می دهد. این تحقیقات و نتایج حاصل از آن نتیجه بررسی 110 هزار نفر است که در سنین 18 تا 40 سال به بیماری زونا مبتلا شده اند.
آبله مرغان یک بیماری ویروسی است که معمولا قبل از 12 سالگی همراه با علایمی مانند تاول و خارش در سراسر بدن، تب، سردرد و دردعضلانی بروز می کند. تاول های آبله مرغان معمولا در نواحی سر و صورت، زیربازو، قفسه سینه، شکم و پا دیده می شوند. این بیماری در فصل زمستان و بهار شیوع بیشتری دارد. نود درصد از افراد پس از ابتلا به این بیماری نسبت به آن ایمن می شوند و احتمال ابتلای مجدد کمتر از 10 درصد است. افرادی که در کودکی بیماری آبله مرغان را تجربه نمی کنند، در بزرگسالی به بیماری مشابه آبله مرغان به اسم زونا مبتلا می شوند که علایم آن شدیدتر از آبله مرغان است. نتایج این تحقیقات در شماره اخیر نشریه Neurology منتشر شده است.